روزگاری شد که پیمان بسته با جان منی
خانه ات آباد ای غم ، که مهمان منی
تو منی یا من توام ، ما و تویی در کار نیست
من از آن تو در این سودا ، تو از آن منی
خانه خالی ماند از اغیار و تنها نیستم
خانه ات آباد ای غم ، که مهمان منی
-
abdolnabi solimani
سلام شعر زیبایی بود موفق باشید.
پاسخ:
سلام سپاسگزار محبت شما هستم :) -
donya درود عالی وغم انگیز
-
donya
خانه ات آباد ای غم ...
درود عااالی وغم انگیز
-
دنیا غلامی
درود دعوتید استادگرامی
-
donya
درود دعوتید استاد گرامی
-
donya
پنجره‌ها کوچ می‌کنند
با چشم‌های خیس
و کاجی غمگین و
انجیری کهنه
چشم‌های خیس‌شان را
به ساقه می‌چسبانند.
سکوت
کفنی
به تنِ پرنده‌ها می‌دوزد.
خیال می‌کنم
صدای کودکی در گوشم مانده
خیال می‌کند
پروانه‌ای‌ست.
جشنِ شبانه‌ای برپاست
در خیال‌ام
کنارِ دخترکی
که خیال می‌کند
من نوه‌اش هستم
و هرشب
اسیرِ قصّه‌هایش می‌شوم.
دست می‌سایم
در خیالم
به گیسوانی که آماده‌ی سفرند.
آن روزها که گذشت
در خیالم
گذشته‌ها را تکرار می‌کردم.
شعری بنویس
تا بزرگی زمین را
دوچندان کنی
#آدونیس
abdolnabi solimani 
donya ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
