در سال 1326 در کازرون به دنیا امد.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود کازرون به پایان برد . از آن پس به مطالعه کتابهای شعر و نثر پرداخت و از آفرینش مضامین کلامی و سخن شاعران متقدم سود جست و در کار شاعری از سرچشمه های فیاض آنان الهام گرفت . تا قبل از انقلاب در استخدام بانک ملی بود. پس از پیروزی انقلاب در بخش فرهنگی سپاه پاسداران و سازمان ارشاد اسلامی به کار پرداخت . مردانی در برگزاری شب های شعر و کنگره های فرهنگی و ادبی با نهاد های انقلابی همکاری کرد . فعالیت او با سازمان پژوهش و برنامه ریزی وزارت آموزش و پرورش جهت تدوین ادبیات انقلاب اسلامی و همکاری با جهاد دانشگاهی برای برگزاری کنگره ی شعر دانشجویان سراسر کشور چشمگیر بود. او به دلیل دارا بودن مسئولیتهای فرهنگی، بسیاری از اوقات خود را در تهران می‌گذراند. وی از زمره شاعرانی است که شعرهایش در بیشتر روزنامه‌ها، مجلات، مجموعه‌ها و جنگهای ادبی، انتشار یافته است. مردانی بدنبال تحولی تازه در شعر بود او می گوید : « سال ها قبل از پیروزی انقلاب پیوند بین حماسه و تغزل ، که شیوه ای کاملا نو بود ، را اساس کار خود قرار دادم ... » زندگی پنجاه و شش ساله مردانی سرشار بود از عشق و ارادت بی‌شائبه او به پیامبر عظیم‌الشأن اسلام(ص) و خاندان پاک وحی . گزیده‌ای از اشعار وی در این باره در کتاب «چهارده نور ازلی» توسط نشرشاهد چاپ و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است. مردانی را می توان شاعر انقلاب نامید چرا که تمامی کتاب های شعرش در 28 سال گذشته درباره مفاهیم انقلاب و مذهب است.
مسئولیت ها و مقام ها:
- کوشش وی در برگزاری یادواره ی علامه طباطبایی به مدت نه سال در کازرون
- برگزاری شبهای شعر و کنگره های فرهنگی و ادبی با نهادهای انقلابی
- فعالیت با سازمان پژوهش و برنامه وزارت آموزش و پرورش جهت تدوین ادبیات انقلاب اسلامی و همکاری با جهاد دانشگاهی برای برگزاری کنگره شعر دانشجویان سراسر کشور
افتخارات:
- کتاب خون نامه در سال 13۸۲ به عنوان کتاب سال معرفی شد .
- از وی به عنوان چهره ماندگار تقدیر به عمل آمد.
آثار :
- آتش نی (1370)
- خون نام پاک (1346)
- ستیغ سخن(تذکره منظوم که نام بیش از دو هزار شاعر از ظهور شعر تا زمان نیما و از بیش از یکصد و پنجاه تذکره نام برده شد (1371))
- غزل در آیینه انقلاب
- قیام نور(1360)
- مجموعه های الماس آب
- حافظ از نگاه مردانی (تصحیحی ذوقی از دیوان حافظ)
- گل باغ آشنایی
- شهیدان شاعر
- قانون عشق
تاریخ فوت، محل فوت، هنگام فوت، محل دفن:
مردانی در آخرین روزهای زندگی خود در سال 1382خواسته بود تا به کربلا برود به همین دلیل نیز به همراه همسر و دامادش به کربلا رفت و در همان جا در سن 56 سالگی پس از یک دوره بیماری طولانی ،درگذشت.بی‌تردید برای شاعری چون او که عمری با حماسه و حماسه‌سرایی زیسته بود، مرگ در بستر بسیار حقیر و ناچیز بود و چنین شاعری را هیچ پایانی اینگونه زیبا و ژرف برازنده نبود. پیکر او را برای خاکسپاری به زادگاهش کازرون منتقل نمودند و در بوستانی به نام خودش،او را به خاک سپردند. پس از مرگ وی، جمعی از نزدیکان و خانواده وی اقدام به تأسیس مؤسسه‌ای با نام مؤسسه فرهنگی هنری مردانی جهت ترویج افکار و اندیشه‌های وی کردند.
نقل قول و خاطرات:
نصرالله مردانی:« شعر الهام است؛ اما در مورد همه ی شعرا چنین نیست. مثل عشق . یکی در منجلابی از فساد و پستی فرو می رود و اسم آن را عشق می گذارد. یکی نیز مانند امام حسین (ع) ازهمه چیز و همه کس در راه معشوقش می گذرد. در واقع عاشق حقیقی اوست. شعر نیز پس از الهامی که به انبیا می شد، الهامی است برای شاعر. البته شاعر حقیقی و هنرمند . نه آن کسی که به اسم شاعر، شعر را به ابتذال کشیده . شاعر واقعی کسی است که زحمت کشیده و به نیرویی ازلی و ابدی متصل است.» شعر زیر از سروده های اوست:
مهربان آمدی ـ ای عشق! به مهمانی من
پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من
خوش برآورده سر از باغِ تماشای وجود
سر‌و ناز تو به سر فصل زمستانی من
هیچ کس غیرِ تو ـ ای خرمی دیده! ـ نخواند
حرف ناخواندة دل از خط پیشانی من
می‌کنم گریه منِ سوخته تا خنده زند
گل روی تو در آیینة بارانی من
بی‌قرار آمدی و رفت قرارم از دست
بنشین تا بنشیند دل توفانی من
آفتابی شدی و یکسره آبم کردی
شد حریر نگهت جامة عریانی من
بشکن ـ ای بغض! ـ و فرو ریز که در خانة دل
می‌زند شعله به جان آتش پنهانی من
هر چه گفتند و بگویند به پایان نرسد
قصة زلف تو و شرح پریشانی من
